Olga Grig. Beeldende kunstenaar. Creatieve therapeut.Dichter.tekenen en schilderen is haar manier om een bekende wereld opnieuw te ontdekken, met een andere invalshoek te bekijken en opnieuw op papier of een doek te zetten.
Je kunt redetwisten over wat er ooit het eerste kwam in de menselijke geest: het woord of het beeld. De “woordmensen” redeneren dat je woorden nodig hebt om de onderdelen van een beeld te kunnen benoemen en herkennen, terwijl de “beeldmensen” beweren dat je eerst een beeld nodig hebt om dingen te kunnen benoemen. Wie er verder ook gelijk heeft, de beeldende kunst kan vaak moeilijk los gezien worden van de taal.
Neem de tekeningen van Olga Grig : de zaken die zij tekent, nodigen onmiddellijk uit benoemd te worden. Vaak zijn er mensfiguren in te zien, maar het is niet altijd meteen te duiden wat zij doen of waar zij precies voor staan. Herinneringen spelen een belangrijke rol in het werk van Grig , herinneringen die te maken hebben met haar persoonlijke levensgeschiedenis. Dat komt vooral tot uiting in haar schilderijen. In haar tekeningen lijkt zij echter dieper te willen graven. Het gaat daar meer om archetypische herinneringen, herinneringen die iedereen zou kunnen hebben. Naast dat ze put uit haar eigen verbeeldingswereld gaat ze ook vaak uit van gezegden en spreekwoorden.
Ze gebruikt daarbij niet zelden ook woorden en korte teksten in haar tekeningen, maar noch de tekst noch de tekening zijn illustraties van elkaar. Ze zijn zowel zelfstandige elementen in het beeld als onlosmakelijk met elkaar verbonden. Als in een gedicht krijgen de teksten een eigen vorm. Die vorm gaat een dialoog aan met de voorstelling in de tekening. De teksten zijn vaak in het Russisch (haar moedertaal), het Nederlands (de taal van het land waar ze woont) en het Italiaans (een taal die ze bewondert). Soms zelfs gebruikt ze meerdere talen door elkaar. Die teksten kun je natuurlijk lezen als je één of meer van de talen machtig bent, maar daar is het Grig niet om te doen. De teksten zijn een wereld van taal die in de tekening een eigen vorm aanneemt. Ook zonder de teksten te lezen kunnen de tekeningen geapprecieerd worden. Op die manier laat zij taal en spraak samen optrekken in de voorstellingen.
De tekeningen zijn opgebouwd uit lijnen, soms ook aangebracht in een met verf voorbewerkt vlak. De lijnen zijn vrijwel overal even dik. Wel zijn ze vaak aangezet met een soort arceringen. Die arceringen kunnen een idee geven van een reliëf, maar ook van vormen die aan elkaar gestikt zijn. Ze geven helderheid aan de vormen en een soort reliëfachtige diepte aan de voorstellingen.
Tekenen is voor Grig een primaire behoefte in haar werk om ideeën te genereren, zonder dat de tekeningen schetsen worden voor schilderijen. Haar tekenstijl is sowieso te specifiek om makkelijk vertaald te kunnen worden in schilderkunst. De figuren in haar tekeningen bewegen vrij in het vlak zonder zich wat te hoeven aantrekken van kleurvlakken en kleurverhoudingen. Ze kunnen een vooropgezet idee uitdrukken of ontstaan uit improvisatie. Daarmee wordt de combinatie van de lijnen van gelijke dikte, de arceringen en de teksten een bron van onbegrensde mogelijkheden voor composities die ze wil laten communiceren, want communicatie blijft voor haar op de voorgrond staan.
Albertus Pieters